Ik eerst? Eerst ik.

Het vliegtuig (een cliché en die zijn er niet voor niets).

Het vliegtuig naar Praag -- wat een feestje, dacht ik. Heerlijk naar Schiphol, samen op reis. Met z'n twee. We zijn nu bijna acht maanden met z’n drieën. En toch gaan wij met z’n twee. Baby bij opa en oma’s en er lekker tussen uit. Romantisch. Tijd voor elkaar.

Oh, wat kan ik toch uitkijken naar vakanties. Weken van tevoren zit ik al in een soort gelukzalige roes. Ik beeld me in wat we zullen meemaken, wat we zullen eten, waar we zullen lopen. En hoe we elkaar verliefd zullen aankijken. Want ja, eindelijk zonder babygehuil, gesnotter, kots en - vlak voor vertrek nog toegevoegd aan de lijst- pus uit ogen.

De voorpret is voor mij eigenlijk al vakantie. Blije hormonen gaan door mijn lijf en het leven lijkt opeens veel spannender. En ja, we hádden een fijn weekend in Praag, laten we dat voorop stellen. Maar toch was het veel minder romantisch en genieten dan ik in die weken vooraf had voorgesteld.

We sliepen in een appartement op een top locatie. Het oude centrum voor de deur, alles op loopafstand. Perfect zou je denken. Behalve dat er onder ons bed een nachtclub bleek te zitten. En in Praag hebben ze bedacht dat uitgaan tot zes uur ’s ochtends een goed idee is. Want het leven stopt al vroeg genoeg. Begrijp me nou niet verkeerd - ik ben heus niet zo'n zeikerd, die vroeger zelf wel de feestjes door wilde laten gaan en nu ze een baby heeft en ‘oud’  en saai is het anderen niet meer gunt. Nee, echt niet. Alleen als chronisch slaaptekort-lijdende moeder, had ik me zó verheugd op een ongestoorde nacht samen met mijn lief. Nou, dat liep dus anders.

De stad was prachtig. Is. Die stad is er nog steeds nu ik dit schrijf, maar je begrijpt wat ik bedoel. De stad IS prachtig. Wauw, Praag. En dat vinden meer mensen. Wat een trekpleister! Toeristen -- waaronder wij -- in overvloed. Nou voordat dit een blog over Praag wordt (wat niet mijn intentie was): ik was ongesteld. Mijn man had een koortslip.

Opeens is hij 'mijn man' i.p.v. 'mijn lief'. 'Mijn lief' klinkt zo als gezang en als verliefd zoenen op een brug in de mooiste stad van de wereld. Maar wij? Wij strompelde verkleumd en vermoeid met een zeurende baarmoeder en een dikke koortslip door de menigte toeristen. Op weg naar ons appartement voor een dutje.. En dan baal ik. Dit was niet hoe het moest gaan! We zouden genieten. We moesten genieten!

En dan zegt mijn manlief -- best oké die combi, degelijk en romantisch kunnen samen gaan blijkt -- dat het toch fijn is om even te rusten. Daarna kunnen we weer verder genieten. En hij heeft gelijk. Dus laat ik mijn bedachte vakantie los en geef me even over aan het bed, waar de onderliggende nachtclub nog heerlijk stil is.

Eerst jezelf.

Maar even terug naar dat vliegtuig. Wanneer het vliegtuigpersoneel (sterwardessen zeggen we niet meer en cabin attendants vind ik te Engels) de veiligheidsinstructies geeft -- waar ik altijd gehoorzaam en met lichte angst naar luister -- zeggen ze bij het deel over het zuurstofmasker: First help yourself before you help others.  Logisch, toch? Als ik zelf geen zuurstof krijg, kan ik anderen ook niet helpen. Logisch. Toch?

Nu ik moeder ben, voelt dat eerlijk gezegd helemaal niet meer zo logisch. Als we neerstorten, gaat mijn hele focus naar mijn kind! Ik moet hem redden, ten koste van alles. Ten koste van mezelf. Is dit algemeen menselijk of is dit iets van mij? Natuurlijk is het in ieder geval niet, want dan zou de mensheid niet meer bestaan. 

Als ik heel eerlijk ben, doe ik dit niet alleen in noodsituaties. Ik ben vaak geneigd een ander eerst het zuurstofmasker (metaforisch he) te geven. En dit hoor ik in mijn praktijk ook vaak van anderen. Het wordt als normaal beschouwd. Want als de ander blij is, dan ben jij dat ook toch?

Mijn zoontje leeft en dat maakt mij ook…blij? Maar leef ik dan nog? Nee, waarschijnlijk niet. Dus als ik blij wil kunnen zijn met het leven van mijn zoontje, moet ik misschien eerst zelf ademhalen..

Kunnen we eerst anderen helpen en daarna pas onszelf en wel volledig gelukkig leven? Of blijft er dan (op den duur) niets van ons over?

#zelfzorg