Even een momentje..

Het is zo’n dag. Zo'n dag waarop alles tegelijk lijkt te gebeuren. Een dag die ik gepland had om voor mezelf te werken, te schrijven, mijn eigen ruimte te hebben. Maar dan wordt manlief ziek. Heel ziek. Maar nee, echt heel erg ziek. Diarree stroomt, vieze onderbroeken liggen in de badkuip. En ondertussen moet mijn zoontje naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken.

Ik krijg de gilzenuwen. Iets met een trauma bij zijn geboorte en de eerste week van zijn leven in het ziekenhuis. Maar ik verzamel al mijn moed en ga. Eenmaal aangekomen zit ik met een huilende baby op mijn schoot, drie verpleegkundigen om ons heen en een naald in zijn arm. Vijf buisjes bloed. Ze willen vijf buisjes bloed uit het kleine lijfje van mijn bijna negen maanden zoontje krijgen. Maar zijn vaten willen dit blijkbaar niet. Het bloed druppelt traag het buisje in. Shit. Het vat klapt dicht. Kan dat? Blijkbaar wel.

En wat nu? Naar een ander ziekenhuis, om met behulp van een echoapparaat een nieuwe poging te doen. Of ik dat vandaag nog wil doen? Vraagt één van de drie verpleegkundigen.

Iets in mij denkt even: kom op Lis, even doorzetten, nu heb je de tijd. Maar nee. Mijn zachtheid overheerst. Vandaag niet meer. Voor mezelf zou ik wellicht door kunnen zetten, maar niet voor mijn zoontje. Het is tijd voor knuffelen, spelen en liefde. En ik voel geen enkele twijfel. Hoe simpel kan dat zijn? Keuzes maken die goed voelen en goed voor je zijn.

Eenmaal weer in de auto, op weg naar de opvang, genaamd de Hummelclub, twijfel ik. Wil ik mijn hummel nu wel weg geven? Ik wil hem vasthouden en troosten! Bij de afslag die bepalend is, kies ik om hem naar vriendjes te brengen. Naar lichtheid, spelen, afleiding. Want wie heeft hier nou eigenlijk troost nodig?

In de armen van de begeleider laat ik hem achter. "Als hij veel huilt, bel me gerust, dan kom ik eraan!" zeg ik nog snel. Dan loop ik met wat meer snelheid dan gewoonlijk naar mijn auto. Ik start de motor, rijd het terrein af en --

Whammmm.

Een zwaar verdriet overspoelt me. Tranen, dikke tranen. Het geluid zoals ik dat als kind maakte. Eigenlijk precies zoals mijn zoontje een half uur eerder in mijn armen deed, terwijl zijn armpje gegijzeld werd door drie vrouwen in witte jassen. Huilen. Echt huilen.

Het lucht op.

Bij het thuis komen, kan ik ervoor kiezen om direct naar boven te gaan en in te checken bij manlief, mijn hele zieke, stinkende manlief. Omdat dit goed is om te doen, zorgen voor de ander.

Maar ik kies voor een momentje.

In de zon. Koffie. Kat naast me.

Even later, met ruimte in mijzelf, kies ik ervoor om even bij manlief te kijken. Omdat ik dat wil. Omdat ik eerst voor mezelf koos.

#meditatie #wellness #mindfulness